Deze maand is een uitgebreid interview gepubliceerd in het blad Bonjo, de belangenorganisatie voor (ex-)gedetineerden. In het vraaggesprek uiten beiden hun frustratie over wat er de afgelopen jaren met onze rechtsstaat is gebeurd. ‘De advocatuur is meer nodig dan ooit, zeg ik wel eens tegen mijn broer.’ Volgens de broers is het Nederlandse strafklimaat keihard geworden en is resocialisatie tegenwoordig een besmette term.
Klik hier voor het volledige artikel.
Hieronder volgen enkele passages.
De beide Ankers worden er soms somber van: ‘Altijd weer diezelfde opmerkingen op recepties, bij visite of in het café over ons softe strafsysteem. ‘Terwijl in Nederland het tegenoverstelde aan de hand is, want we zaten twintig jaar geleden qua strafhoogte in de achterhoede, maar nu zitten we bij de top in Europa. Het is in een aantal jaren snel gegaan. Maar dat wil er bij de mensen niet in.’
(…)
Veel bekendheid kregen de beide broers ook door hun niet-aflatende hulp aan de langst gestraften in ons land, de levenslang veroordeelden. Hans zegt dat Wim de advocaat is van de uitzichtlozen. (… )Inmiddels is er toch weer hoop voor de levenslanggestraften vanwege een nieuwe regeling die in 2017 is opgesteld nadat het Europese Hof Nederland op de vingers had getikt. Nu moet er na vijfentwintig jaar gekeken worden of een levenslanggestrafte in aanmerking kan komen voor een re-integratietraject. Met toestemming van de minister van rechtsbescherming kan hij dan uiteindelijk - via gratie - in vrijheid komen als aan alle voorwaarden voor terugkeer in de maatschappij wordt voldaan. De Ankers: ‘Minister Dekker trekt zich weinig tot niets van de nieuwe regelgeving aan. Hij stelt zelfs nadrukkelijk in de media dat hij gekant is tegen gratie voor levenslang -gestraften!
(…)
Stel je voor dat de Ankers worden gevraagd om tot het nieuwe kabinet toe te treden als ministers op het departement van justitie. Wim Anker: ‘Dan halen we de rol van de minister in die kwestie van het vrijlaten van levenslanggestraften er meteen tussenuit. Aardige man en er is goed mee te praten, maar minister Sander Dekker is een passant, een politieke persoon bij wie electorale motieven een rol spelen. De minister moet eruit en de rechter erin. Die moet bepalen of iemand voor een re-integratie-project in aanmerking komt en uiteindelijk ook beslissen over al dan niet gratieverlening. Die beslissingen zijn bij de onafhankelijke rechter in betere handen dan bij een politieke figuur.
(…)
En de ‘ministers’ Anker zouden ook meteen gehakt maken van de nieuwe regeling omtrent de voorwaardelijke invrijheidstelling, de v.i. (…)Wim Anker: ‘Net als met die v.i.-regeling zijn ook alle andere nieuwe maatregelen de laatste jaren allemaal ten koste gegaan van de verdachten en gedetineerden. Het leven in de bajes is sterk veranderd.’
(…)
In een regeringsverklaring waar ook de Ankers hun handtekeningen zouden zetten, zou ook staan dat een democratische rechtstaat niet mag bezuinigen op rechters, advocaten en officieren. En dat dat ook nu onmiddellijk zou moeten stoppen.
En verder zou er meteen een eind gemaakt moeten worden aan de betrokkenheid van de minister van justitie bij al die tienduizenden verlofbeslissingen van tbs’ers. Ook daar moet de minister eruit en de rechter erin. Gaat het mis met een tbs’er op verlof dan wordt de minister naar de Tweede Kamer geroepen en dan krijgt hij weer alles over zich heen en dan volgt weer het vaste stramien een paar weken later. De landelijke regeling wordt weer opnieuw aangescherpt, omdat de minister een politiek passant is en electorale motieven hanteert. Dergelijke beslissingen moeten worden genomen door een onafhankelijke commissie met een jurist, een oud-rechter en een gedragsdeskundiger. En dan heb je niet al die heisa als er iets misgaat. En dat is slecht voor de reputatie van tbs die qua kwaliteit per geval goed werkt.
(…)
De heren hebben ook nog een ander puntje van zorg. Hans Anker: ‘Het is blamerend dat Nederland tweede staat achter Italië op de lijst van landen met de meeste mensen in voorlopige hechtenis. Maar voorlopig gehechten zijn alleen nog maar verdachten. Ze zijn nog niet door een rechter veroordeeld. Het grote probleem is dat rechters dit voorarrest beschouwen als een voorschot op een mogelijke later op te leggen gevangenisstraf.’
(…)
De Ankers doen ook aan jeugdzaken. Hans Anker: ‘We proberen jongeren uit de jeugddetentie te houden en te zorgen dat er alternatieven zijn voor de straffen. Maar in Nederland is het nog steeds mogelijk dat 16- en 17-jarigen worden bestraft via het volwassenen-strafrecht. Die kunnen eisen krijgen van tien jaar gevangenisstraf en tbs-verpleging van overheidswege. Iedereen zegt dat dat moet stoppen. Vanaf twaalf jaar mag er vervolgd worden. Veel landen zeggen via het Kindercomité van de Verenigde Naties, maak daar nou veertien jaar van. Dat is een zware aanbeveling en dat Kindercomité is niet een club van mensen die er geen verstand van heeft.’
(…)
De heren Anker kappen er mee aan het einde van het jaar. Wim gaat door met lezingen en theatercolleges. Dat vindt hij veel te leuk en Hans gaat als vrijwilliger veel werkzaamheden verrichten bij hun favoriete voetbalclub sc Heerenveen in het Abe Lenstra Stadion en zal daar als hem dat gevraagd wordt mogelijk een bestuursfunctie gaan bekleden. Ondertussen stuwt mr. Tjalling van der Goot (54) het kantoor voort in de vaart der volkeren. Hij is al twintig jaar verbonden met de Ankers. Het kantoor blijft Anker & Anker heten.
