In het Algemeen Dagblad van 30 april is een artikel verschenen naar aanleiding van een recente ontsnappingspoging van Michael P. en Admilson R. De eerste is veroordeeld tot 28 jaar gevangenisstraf en tbs wegens moord op Anne Faber, de tweede is tot levenslang veroordeeld wegens drievoudige moord. Wim Anker stelt zich te kunnen voorstellen dat moedeloosheid bij de veroordeelde een rol heeft gespeeld bij de poging.
Klik hier voor het volledige stuk.
Wim Anker is niet verbaasd dat met name langgestraften pogen om uit te breken. “Dat juist deze mannen het proberen in een tijd dat ontsnappen uit de bajes schier onmogelijk is, verbaast advocaat Wim Anker (…) dan ook niet: ,,Zolang we een minister hebben die het uitzicht op gratie onmogelijk maakt, kan ik me voorstellen dat de moedeloosheid toeslaat.”
“Anker doelt op het feit dat Nederland al decennialang geen gratie meer verleent. In 2017 tikte het Europese Hof ons daarvoor op de vingers. Sindsdien bestaat gratie weer, op papier althans, en lijken rechters weer iets vaker levenslang op te leggen. De cijfers zijn echter te klein om ontsnappingszaken in verband te brengen met levenslange straffen.”
Overigens wordt in het artikel ten onrechte gesteld dat Anker een fel tegenstander is van levenslang. Hij is niet tegen deze ultieme straf, wel tegen de wijze waarop deze wordt ten uitvoer gelegd. Die tenuitvoerlegging biedt in de Nederlandse praktijk – in strijd met het Europese recht – geen perspectief op terugkeer in de samenleving op termijn. Dat een levenslang gestrafte een poging waagt om te ontspannen, past hierbij.
