In het jaar dat de advocatentweeling Hans en Wim Anker 65 jaar zijn geworden, blikken zij in een interview in De Telegraaf van afgelopen week terug. Klik hier voor het volledige interview. Een paar citaten.
“In hartje Leeuwarden zetelt hun kantoor, in het geboortehuis van Saskia van Uylenburgh, de vrouw van Rembrandt, zoals Wim Anker met trots memoreert. Om daar gortdroog (…) aan toe te voegen: “Parkeergelegenheid is hier niet maar dat geeft niks. Van onze cliënten zit toch 98% vast. De andere twee procent heeft een rij-ontzegging. (…)
Was het gezien die eeuwige broederstrijd niet beter geweest voor een ander vak te kiezen?
Wim: Nee. Moet je geforceerd jenever drinken omdat de ander beerenburg neemt? Moet je voor Cambuur zijn omdat de ander voor Heerenveen is? Wij zijn vrijwel identiek, hebben hetzelfde dna, komen uit één ei. We denken, leven en doen vaak hetzelfde. Op de hbs ontstond onze belangstelling voor recht. We zijn op dezelfde dag met de studie begonnen en hebben, schrik niet, dezelfde vakken gevolgd, niet eentje uitgezonderd. We zijn op dezelfde dag afgestudeerd. Die studie hebben we samen gedaan. Ook al gruwden de meeste studenten er van, we bereidden colleges voor en bespraken ze er na. Als Hans een bruine envelop met de uitslag opende, wist ik ongezien ook al welk cijfer ik had: hetzelfde of net er onder. Wij waren geen zesjes-of-zeventjes-mensen. We wilden meer dan alleen een tentamen halen. Hans is, ik krijg het mijn mond bijna niet uit, cum laude afgestudeerd. Ik net niet, op een duizendste punt ofzo.”
De een is de binnenman en de ander de buitenman?
Wim: Die splitsing hebben we aangebracht toen wij in 1991 Anker & Anker Strafrechtadvocaten startten. Twee kapiteins op één schip kan niet. Hans is organisatorisch en leidinggevend de sterkste. (…) Ik doe het spannendste deel en ben het gezicht naar buiten. Ik pleit in het hele land, daar gaat mijn hart naar uit. Hans : (…) We bouwen wel af, we willen jongeren ook een kans geven.”
Strafpleiters zonder protserige Rolex om de pols, geen Aston Martin onder de kont. Jullie doen veel pro deo-zaken, waarom gaan jullie niet voor het grote geld?
Wim: We zijn een principieel kantoor met een sociaal gezicht. (…) Pa Anker zei met regelmaat met luide stem: “Zorg dat je er voor eenieder bent, mannen. En geen dollartekens in de ogen a.u.b.!” Hans: “Maar in de gefinancierde rechtsbijstand lopen de vergoedingen terug, dus verdienen we in pro deo-zaken elk jaar minder. Van minister Dekker voor Rechtsbescherming, wij zeggen Rechtsbeperking, zijn we dus geen fans.”
(…)
Hans: “En dan zeggen ze, ‘die Ankers zijn te netjes!’ Wij ergeren ons groen en geel aan een groeiende groep cowboys in ons beroep. Advocaten die niet wachten totdat ze gebeld worden, maar die zelf de verdachten benaderen. In de zaak Jos B. hadden naar verluidt al zes advocaten contact met de Spaanse advocaat gezocht. Schande, in strijd met de waardigheid van ons beroep.”
(…)
Wat is u bijgebleven van 65 jaar?
Wim: “Voor mij is niet het meest memorabele dat ik in hoger beroep een levenslange heb vrij gekregen. Dat is mijn werk. Nee, het was dat ik met Hank Heijn een lezing heb gehouden. Terwijl ik twaalf jaar lang de moordenaar van haar man, Ferdi E., juridisch heb bijgestaan. Ze belde me, ze zoende me drie keer. Uniek en groots.” Hans: “Ik vond de Volendambrand indrukwekkend. Een langdurig proces in een verdeeld dorp. Slachtoffers in de zaal. Jan Veerman met naasten dien hem steunden. Spitsroeden lopen met het pleidooi.”
Wim: “Knokken, vechten, strijden, knokken, knallen. Dat zijn wij, dat is ons leven. Soms krijgen we aanbiedingen om voorbeeld de politiek in te gaan. Schrijven we tweeregelige briefjes terug. ‘Bedankt. Zeer eervol. Maar helaas. Eens een advocaat, altijd een advocaat.”
