In de Bonjo-krant is een recensie geplaatst over een theatercollege van Wim Anker. Bonjo is een belangenorganisatie voor (ex)gedetineerden.
Recensent Jaap Brandligt was aanwezig bij een voorstelling in theater De Harmonie in Leeuwarden. “Misdaad en alles wat er mee samenhangt is populair. Dat blijkt bij het betreden van de schitterende entree van De Harmonie. Een massa mensen, jong en oud, mannen en vrouwen. Ik sta perplex, eigenlijk, want als ik iets niet had verwacht, was dat een giga-zaal vol met mensen zou raken voor een theateroptreden van een advocaat.”
“Dan komt Wim Anker op. (…) Als een echte artiest, een echte entertainer. ‘Advocaat is geen populair beroep’, begint hij zijn optreden. Wen dat ‘ik hier sta, is belangrijk voor het imago van het beroep’. Daarmee is de aftrap gegeven. Het publiek luistert zo op het oog ademloos. Smullen van de act. ‘Strafpleiter zijn is een wandeling op een evenwichtsbalk.’”
“Het wordt serieuzer als hij over Robert M. begint, de man die tot achttien jaar cel en tbs met dwangverpleging werd veroordeeld wegens misbruik van 67 zeer jonge kinderen van een crêche in Amsterdam. Anker toont in dit deel van zijn verhaal zijn gram over politici en over bestuurders die op de stoel van de rechter gingen zitten. ‘Die zijn de weg kwijt. Vergeten dat we een trias politica hebben. Dat stemt droef en zorgelijk. Of ze Van der Laan heten, Opstelten of Teeven. Ze veroordeelden zonder uitspraak. Het gevolg is dat ook rechters vooringenomen raakten. Er werd door de rechtbank te Amsterdam beslist dat de ouders van zeer jonge kinderen spreekrecht kregen, hetgeen volgens de wet niet kon.’ Op zo’n moment ben ik nieuwsgierig wat de mensen in de zaal denken. Want in deze zaak had iedereen wel een standpunt dat de verdachte een schuldige dader was.”
