Advocaat mr. Wim Anker is columnist voor het tijdschrift Middelpunt. Dit blad verschijnt maandelijks huis aan huis in Midden Fryslân.
Onderstaande column is in het blad gepubliceerd.
“Strafzaken grijpen vaak diep in in het leven van verdachten en hun naasten. Niet alleen als het gaat om levensdelicten of zedendelicten, maar ook in gevallen van verdenking van rijden onder invloed, mishandeling, bedreiging of het veroorzaken van een ongeval in het verkeer. In de praktijk heb ik wel geleerd dat “kleine strafzaken” niet bestaan. Zo heeft het verlies van het rijbewijs voor veel verdachten enorme consequenties. Menigeen raakt daardoor zijn of haar baan kwijt met alle gevolgen van dien.
De advocaat in strafzaken wordt dagelijks geconfronteerd met emoties aan de zijde van de cliënt. De ene dag ziet hij de enorme opluchting bij de cliënt, de andere dag is er sprake van doffe teleurstelling. De advocaat is niet alleen professional, maar ook mens. Ik leef mee met de verdachte en zijn naasten en hoop op maatwerk van de onafhankelijke rechter.
Uitgangspunt binnen kantoor is dat de advocaat ter terechtzitting, tijdens het voorlezen van de uitspraak, geen emoties toont!
We hebben ze wel, doch uiten en tonen ze niet.
Een goed voorbeeld van hoe het niet moet: toen de bekende O.J. Simpson (football-speler en acteur) in de VS door de jury onschuldig werd verklaard aan de moord op zijn echtgenote maakte de advocaat een rondedans met zijn cliënt in de zittingszaal. Dit in aanwezigheid van alle nabestaanden. Volkomen in strijd met de waardigheid van het beroep. Ik heb dit fragment laten tonen tijdens de uitzending van het VPRO-programma Zomergasten in 2005. De advocaat in strafzaken dient immer professionele distantie te houden.
Mijn collega mr. Tjalling van der Goot en ik hebben tussen 2010 en 2013 de hoofdverdachte in de Amsterdamse zedenzaak, Robert M., bijgestaan. De rechtbank te Amsterdam veroordeelde hem tot een gevangenisstraf van achttien jaren en de maatregel TBS met dwangverpleging. Tijdens het voorlezen van het vonnis door de voorzitter van de rechtbank gooide een zeer boze Robert M. de inhoud van een plastic beker water in de richting van de president. De emoties liepen hierdoor op. Daarna werd van Tjalling van der Goot en mij verwacht dat wij de aanwezige cameraploegen, radioverslaggevers en krantenjournalisten te woord zouden staan.
We hebben ons eerst samen teruggetrokken in een lege kamer gedurende vijftien minuten. Dit om even af te koelen en om te komen tot een goede taakverdeling. Wie zegt wat en tegen wie. Even rust nemen en niet impulsief reageren. Ondanks onze teleurstelling met betrekking tot de uitspraak hebben wij geen emoties getoond en zakelijk gereageerd.
De omgekeerde situatie hebben wij ook meegemaakt. In 2009 stonden wij de verdachte Aldo G. bij die veroordeeld was door de rechtbank te Utrecht tot een levenslange gevangenisstraf in verband met een dubbele moord. Het bewijs was niet erg overvloedig aanwezig. In Italië (Lecce) hebben wij enige maffiagetuigen laten horen door de onderzoeksrechter aldaar. Deze verhoren verliepen voor de verdediging redelijk gunstig.
Uiteindelijk kwam het gerechtshof te Arnhem tot een volledige vrijspraak van de gehele tenlastelegging. Van levenslang (nooit meer naar huis) tot tas inpakken en een taxi bellen. Ultieme vreugde bij de cliënt. Ook hier toonden wij tijdens de uitspraak geen enkele emotie. Niet in de zittingszaal, niet in de hal van het Paleis van Justitie en ook niet op straat. Er is immers sprake van diepbedroefde nabestaanden. Het is niet altijd gemakkelijk, maar in dit soort gevallen moet je de euforie uitstellen.
In het stadion van Sc Heerenveen zeggen vakgenoten (vak 2) vaak dat wij te luid, te enthousiast en te lang juichen na een doelpunt.
Na het lezen van bovenstaande begrijpt u wellicht dat de emoties toch ergens naar buiten moeten………………"
