Een 38-jarige inwoner van Harlingen is definitief veroordeeld wegens aanranding. De Hoge Raad heeft onze cliënt in het door hem ingestelde cassatieberoep niet-ontvankelijk verklaard. Onze cliënt had in 2008 een schoonmaakster in de toiletgroep in het Medisch Centrum Leeuwarden een tongzoen en een tikje op de billen gegeven. Voor dit feit is een werkstraf van 120 uren en een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden opgelegd. Het OM had een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van vier maanden geëist; raadsman mr. Tjalling van der Goot bepleitte vrijspraak.
In cassatie wilde de verdediging van de Hoge Raad een uitspraak of de veroordeling gebaseerd is op voldoende wettig bewijs. Hoewel het op zichzelf juist is dat de verklaringen van de aangeefster en van de cliënt grotendeels overeenstemmen (bijvoorbeeld voor wat betreft de locatie en aard van de handelingen), blijft ten aanzien van het cruciale bestanddeel ‘dwang’ gelden dat alleen de aangeefster daarover verklaart. Volgens cliënt zoende de aangeefster mee. Het was om die reden de vraag of het bewijs in de zaak voldoende is om het bewijsminimum te halen. Daarnaast waren de bewezen verklaarde handelingen, waaronder een tikje op de billen, volgens de verdediging van onvoldoende (seksueel) gewicht om van aanranding te kunnen spreken. De Hoge Raad heeft echter anders geoordeeld.
Het hof in Leeuwarden oordeelde destijds dat de aangifte voldoende steun vond in de verklaring van onze cliënt, omdat ook cliënt “verklaart over het feit dat de aangeefster in het ziekenhuis in een toiletruimte aan het werk was, dat hij haar nog nooit eerder had gezien en dat hij haar tijdens haar werk een zoen en ook zomaar opeens een tongzoen heeft gegeven en aan haar billen heeft gezeten. Dat verdachte verklaart dat aangeefster vrijwillig heeft getongzoend met verdachte acht het hof vanwege de setting, de volgorde van gebeurtenissen en de wisselende verklaringen van verdachte hierover, ongeloofwaardig. En juist vanwege de toegepaste dwang kan het hof hierin, gelet op de omstandigheden waaronder een en ander plaatsvond, evenmin een normale, maatschappelijk aanvaardbare, versierpoging van verdachte zien, zoals de raadsman heeft bepleit.”
In 2013 had de Hoge Raad in deze kwestie een principieel oordeel geveld door te bepalen dat een tongzoen geen verkrachting (meer) is. De Hoge Raad wees de zaak terug naar het gerechtshof om de zaak opnieuw af te doen. Het resterende principiële aspect in deze zaak betrof de vraag in hoeverre sprake is van wettig bewijs indien de aangeefster verklaart over een tegen haar wil opgedrongen tongzoen terwijl de verdachte op zichzelf de tongzoen niet betwist maar verklaart dat deze conform de wil van de aangeefster is geweest. Volgens onze cliënt heeft hij de aangeefster willen ‘versieren. De raadsman stelde ter zitting dat met dergelijke lage eisen voor het bewijs van een zedenfeit voortaan versierpogingen een ‘tricky bezigheid’ worden.
